Parque Natural das Fragas do Eume, 1997
O Parque Natural das Fragas do Eume sitúase no norleste da provincia da Coruña, entre a Ría de Ares no oeste e a Serra da Loba na parte oriental, dentro da comarca do Eume. O Parque abrangue os últimos 30km da conca do río Eume que forma un encaixoado val de orixe tectónico, con profundas pendentes nas ladeiras e varios chanzos a 200, 400 e 600m; nalgúns sitios supéranse os 300 metros de desnivel en poucos quilómetros. Ao longo do seu percorrido o Eume atravesa rochas de distinta orixe, así, a súa parte occidental entra dentro do dominio da Serie de Ordes, con seixos e xistos e un cinto de rochas básicas e a parte leste queda baixo o dominio do Ollo do Sapo no que aflora o excepcional gneis glandular entre xistos, lousas e cuarcitas.
As fragas do Eume constitúen o bosque atlántico termófilo mixto mellor conservado de Europa, no que se atopan numerosas especies de vexetais e animais ameazados e algunhas especies relictas dos tempos subtropicais do Terciario, hai máis de 20 millóns de anos.
Flora
O bosque de ribeira é dos mellores conservados da Europa atlántica. Asemade presenta gran biodiversidade por estar o Eume nun lugar de contacto entre os sectores bioxeográficos galaico-portugués e galaico-asturiano. Ademais o estrato herbáceo posúe multitude de planta de interese coma diferentes narcisos, allos silvestres ou luzulas.
A baixa altitude aparece a carballeira de carballo co fento blecho no estrato herbáceo. Nelas medran gran variedade de árbores e arbustos como as abeleiras, freixos, pradairos, estripos e, nas zonas máis baixas e abrigadas, loureiros, érbedos e sobreiras. Incluso chegan a aparecer especies raras na Galicia costeira ou situadas no bordo da súa área de distribución, coma o teixo, o acivro, o rebolo o carballo albar, o umeiro montano ou a cerdeira brava.
O bidueiro (Betula celtiberica) é especialmente numeroso nas vagoadas do contorno do encoro.
A vexetación de paredes rochosas silíceas está moi ben representada no canón entre o encoro e a central hidroeléctrica.
O espazo tamén presenta distintos tipos de matos, como os matos das turbeiras nas partes máis elevadas, nos que destaca a presenza da carroucha Erica mackaiana e a xesta Cytisus ingramii, endémicas do norte de Galicia.
Por debaixo dos 400 m de altitude nas carballeiras e abeledos das vagoadas, refúxianse unha enorme variedade de fentos, briófitos e liques. Hai fentos relictos raros coma Vandeboschia speciosa, Hymenophyllum tumbrigense, a cabriña (Davallia canariensis) ou Woodwardia radicans, hai un fento en perigo, ofento do cabeliño (Culcita macrocarpa) e existen máis de 220 especies de briófitos e liques respectivamente, algúns deles raros para Galicia e España.
| Superficie: 9.076,82 Ha Altitude: de 0 a 720 m. Media 413 m Tª medias: de 11,7 º C aos 15,1 ºC Precipitación: 1.400 mm preto da costa e os máis de 1.900 mm nas zonas máis altas do interior. Bioclima: (8 – 14ºC de amplitude térmica) Hiperoceánico subhiperoceánico, Oceánico semihiperoceánico. |
Rexión xeobotánica Rexión Eurosiberiana Provincia Atlántica Europea, subprovincia Cantabroatlántica Sector Galaico- Asturiano, subsector Cantábrico occidental (1) |
Medidas de protección |