Mini Atlas Xeobotánico de Galicia

O Parque Natural de Invernadeiro sitúase no municipio de Vilariño de Conso, na porción centro-oriental da provincia de Ourense, ao sur do Macizo Central, nunha das áreas máis altas de Galicia e das poucas totalmente deshabitadas. Excepcionalmente é zona fronteiriza das condición climáticas, o que queda reflexado na vexetación. Inclúense no parque os vales encaixados de varios ríos e regatos pertencentes a conca do Sil e o circo de cumios das serras de Queixa e Fial das Corzas e os montes de Invernadoiro. Parque Natural do Invernadeiro

Sobre os xistos, cuarcitas e granitos do parque as augas e os xeos desenvolveron a súa acción nos últimos milleiros de anos, modelando unha paisaxe cuxas mellores manifestacións son as morenas e circos glaciares como o do Figueiro. Tamén aparecen frecuentes fervenzas (como a dos Arcos, no barranco de Guasenza) e asemade existen algunhas zonas chás illadas arredor dos 1.000 m de altitude, rexuvenecidas pola rede fluvial.

Polo dito é obvio que O Invernadeiro ten un excepcional valor xeomorfolóxico, xunto co seu valor botánico e faunístico.

As condicións bioclimáticas fronteirizas e a altitude, xunto coa variedade xeolóxica do terreo que condiciona a accidentada orografía da zona, permitiron aos axentes de modelaxe crear unha paisaxe que favoreceu o asentamento de distintos tipos de vexetación. Non obstante a actividade do ser humano neste espacio influíu decisivamente na composición vexetal actual; o pastoreo, as queimas para pastos e as cortas, así como as repoboación forestais con piñeiro e os incendios forestais fixeron dos matos as formacións máis abundantes, xunto con bosques autóctonos en recuperación nos fondos de vales e ladeiras medias-baixas, vexetación herbácea nos cumes e restos das antigas plantacións forestais de piñeiros rubios (Pinus sylvestris), que ocuparon unha gran parte do actual parque ata comezos da década de 1980.

Flora

No interior dos ríos aparece a habitual flora acuática con ranúnculos, e outras plantas do leito do río. Nas ribeiras dos ríos, nas zonas máis baixas aparece o bosque de galería, no que os ameneiros, freixos, salgueiros (Salix alba) e o sanguiño son árbores destacadas. Nos cursos de auga de forte pendente predominan as abeleiras.

As abas da serra atópanse a certa altitude, o que fai que aparezan bosques de cerquiño con feo, que nos indican ben a continentalidade da zona. Pero tamén encóntranse carballeiras de carballo albar sen especies típicamente atlánticas como a queiruga maior, constituíndo estas carballeiras as máis sudoccidentais de Europa. Ademais nos vales angostos e húmidos, coma no barranco de Guasenza, aparecen carballeiras de montaña con arandos no sotobosque.

Os pisos máis altos das abas son ocupados por bidueirais, dominado polo bidueiro e no nivel herbáceo polas seixebras. No mesmo ambiente poden aparecen formacións de acivros.

Outras árbores que dan biodiversidade a estes bosques son o teixo, o cancereixo, o abruñeiro e o pradairo. Asemade atópanse especies en perigo de extinción, coma Eryngium duriaei subsp. juresianum, se ben é máis frecuente en terreos abertos.

Por outra banda existen prados de distintas orixes nos cumes e ladeiras de pouca pendente que conteñen gran número de plantas endémicas e infrecuentes en Galicia.

Nas fisuras dos rochedos aparece vexetación adaptada a esas duras condicións.

Tamén, nos chaos das partes elevadas, danse as condicións apropiadas para que se desenvolva prados e matos de turbeiras.

Nas zonas nas que desapareceu a cuberta vexetal instálanse matos de distinto tipo dependendo da altitude, orientación e substrato.Os máis frecuentes son:

As uceiras de uz moura e carqueixa
En solos máis profundos e húmidos os piornais de Genista florida subsp. polygaliphylla e Cytisus multiflorus e uceiras de uz branca.