O grado de insolación dunha zona vén determinado pola súa orientación (cara o N, cara o S), pola súa altitude (a maior altitude, maior insolación) e pola súa latitude (en latitudes máis baixas a insolación é maior). En Galicia o grado de insolación non é excesivo, agás na parte oriental do val do Sil e os seus afluentes da marxe esquerda. Nestas zonas o clima pódese considerar mediterráneo, con gran amplitude térmica, escasas precipitacións e gran insolación en primavera e verano. Por iso, tanto as árbores coma os matos que crezan nestes lugares deben desenvolver estratexias para aguantar as fortes insolacións estivais, coma follas pouco carnosas, duras e con ceras reflectantes, coma as da aciñeira. A máis algunhas árbores resisten máis a insolación que outras, así o bidueiro, coas súas follas colgantes paralelas aos raios solares que evitan a insolación excesiva, é a árbore por excelencia das zonas degradadas, xa que son capaces de crecer desde pequeniñas con gran insolación.

Os solos derivan das rochas que hai embaixo máis a actividade que se desenvolve na superficie das mesmas. En Galicia a maioría das rochas son granitos, xistos e lousas, que desenvolverán solos pobres en nutrientes; soamente no extremo suleste e en determinados puntos do Courel aparecen solos desenvolvidos a partir de calcáreas, máis ricos en nutrientes, e na Serra da Capelada e Terra de Melide hai solos que se desenvolven a partir de rochas básicas coma gabros ou serpentinas. Así pois o tipo de solo evita ou favorece o asentamento de vexetais adaptados a acedume dependente da rocha previa. Por iso no territorio galego son frecuentes, por exemplo, os bosques de carballos, típicos de substratos acedos.

A humidade e temperatura atmosférica tamén limita o asentamento de determinados vexetais. Algúns non son capaces de aguantar as secas estivais, coma as abeleiras. Outros non poden coas altas amplitudes térmicas, ou necesitan certa calor estival coma é o caso dos loureiros,  érbedos ou sobreiras.

Se ben nos animais entendemos claramente como dúas especies poden competir polo espacio, ás veces para os vexetais isto non é tan evidente. Non obstante eles desenvolven multitude de estratexias coma:

• Producir factores que paralizan o crecemento doutras plantas, coma fan os eucaliptos.
• Rebrotar con facilidade despois dos lumes, coma sucede tamén cos cerquiños, sobreiras ou érbedos.
• Crecer de forma moi densa, de tal xeito que non poida chegar a luz a posibles competidores, coma plantas do estrato herbáceo, cousa que sucede con moita frecuencia nos faiais.
• Ter resistencia á insolación, mediante distintas estratexias coma as aciñeiras ou bidueiros.

Probablemente, naqueles lugares onde varios tipos de bosques poderían desenvolverse, os factores abióticos, xunto coa compentecia, serán os factores que máis condicionarán o desenvolvemento dun tipo ou outro de bosque.