As carballeiras son formacións de gran importancia ecolóxica pois protexen e crean solo, axudan ao mantemento do ciclo da auga, son sumideiros de CO2, axudan a manter a biodiversidade animal e vexetal, xa que moitos animais,  incluídos invertebrados atopan protección nestes bosques, asemade os herbívoros poden alimentarse das súas follas e outros seres vivos poden facelo dos seus restos durante todo o ano.

Tamén as carballeiras  son un recurso económico interesante, que, ben xestionado, pode levar benestar ás zonas onde se atopan, pois dános madeira, leña, refuxio para os distintos seres vivos  e son un ben de interese turístico e cultural.

As carballeiras galegas sitúanse en vales fértiles e de agradable clima. Esta localización xunto coa utilización abusiva dos carballos (madeira para elaboración de mobiliario e barcos, carbón vexetal para ferrerías, cortiza para tenerías) condicionou a transformación das carballeiras, ao longo de milleiros de anos, en asentamentos humanos, infraestruturas, plantacións de piñeiros e eucaliptos, cultivos agrícolas, prados e pastos ou matos de substitución. Por todo isto a área de distribución actual das carballeiras é moi reducida e está necesitada de protección.

A súa conservación é difícil pola escasa extensión destes bosques, xa que foron víctimas desde antigo do aproveitamento abusivo da súa madeira, leña e carboneo e cambios no uso do seu solo para cultivos, prados ou asentamientos humanos. Por iso necesítase da súa urxente protección. Ademais as tallas e os lumes favoreceron a expansión dos seus matos de substitución: piornais, xestais, carroucheiras e toxais que, con frecuencia, teñen sido substituídos por piñeiros e eucaliptos. Non obstante certas medidas de incentivación por parte da administración parece que empezan a dar os seus froitos.

Esta é a carballeira característica do norte de Galicia. A sombriza e humidade do seu sotobosque favorece a existencia de gran número de fentos, como o blechno que caracteriza a esta carballeira.

Outras árbores que podemos atopar neste bosque son o pradairo, o castiñeiro, o bidueiro e o capudre, xunto co sanguiño, a abeleira e o rebolo. No nacemento do Eo atópanse tamén faias, na súa localización máis suroccidental europea.

Nas zonas máis cálidas por baixo dos 250m aparecen plantas características de zonas máis cálidas, como o loureiro e o érbedo.

Localización: parte norte das provincias de A Coruña e Lugo, nos vales e abas sombrizas.
Pisos bioclimáticos: termotemperado, mesotemperado e supratemperado inferior.
Ombroclima: húmido e hiperhúmido.
Localización bioxeográfica: rexión Eurosiberiana, provincia Atlántica Europea
Subprovincia Cantabroatlántica.
Sector Galaico-Asturiano, subsector Cantábrico occidental.
Solo: sobre substrato acedo. Necesita alta humidade no solo pero non necesita gran cantidade de nutrientes.

Esta é a carballeira do occidente galego, caracterizada polo influxo mediterráneo que chega á Galicia atlántica por vía costeira desde Portugal e esténdese cara o interior seguindo os grandes vales.

Outras árbores deste bosque son o loureiro, o castiñeiro, o acivro e non resulta raro o cerquiño. No sotobosque hai poucos fentos e aparece a xilbarda, unha planta de ambientes máis cálidos, xunto coa herba salguera, hedras, violetas ou a carpaza azul.

Nas zonas de maior influxo mediterráneo, nas zonas baixas e cálidas dos vales dos ríos Miño, Umia, Ulla e Tambre e nas localidades máis continentais do oeste ourensán aparece a sobreira acompañada por outras plantas características destes ambientes coma o loureiro, o érbedo, a rubia ou o trovisco.

Localización: vales.
Pisos bioclimáticos: preferentemente mesotemperado pero baixa ao termotemperado.
Ombroclima:  húmido ou hiperhúmido, con certa aridez estival ou subhúmido suave.
Localización bioxeográfica: rexión Eurosiberiana, sector Galaico–Portugués, nos antigos subsectores compostelano e miñense. Polo río Miño penetra no antigo subsector Lucense e atópase na fronteira con Portugal no subsector Xuresiano-Queixense.

Esta é a carballeira das terras interiores e meridionais de Galicia, onde a altitude xa é maior,  aumenta a continentalidade e existe máis influencia do clima mediterráneo.

Neste bosque pechado non hai especies de ambientes cálidos e si aparecen árbores e plantas de zonas máis frías e continentais coma o rebolo, a uz branca ou o estripo. Outros vexetais son o o sanguiño, a abeleira, o acivro ou o pradairo. O castiñeiro segue a aparecer e o bidueiro faise máis frecuente, probablemente polas maiores precipitacións.

Localización: independente da orientación.
Pisos bioclimáticos: preferentemente supratemperado. Maior continentalidade.
Ombroclima:  húmido ou hiperhúmido, importante innivación invernal e certa seca estival.
Localización biogeográfica: rexión Eurosiberiana, sector Galaico-Portugués, nos antigos subsectores lucense e xuresiano-queixense.