O grado de insolación dunha zona vén determinado pola súa orientación (cara o N, cara o S), pola súa altitude (a maior altitude, maior insolación) e pola súa latitude (en latitudes máis baixas a insolación é maior).

En Galicia o grado de insolación non é excesivo, agás na parte oriental do val do Sil e os seus afluentes da marxe esquerda. Nestas zonas o clima pódese considerar mediterráneo, con gran amplitude térmica, escasas precipitacións e gran insolación en primavera e verano. Por iso, tanto as árbores coma os matos que crezan nestes lugares deben desenvolver estratexias para aguantar as fortes insolacións estivais. Nese senso unha das estratexias máis utilizadas é a expulsión de aceites esenciais ou resinas pegañentas que refrescan a superficie da planta e reflexan a luz, evitando a perda de auga. Este é o caso do ládano das estebas do val do Sil. O ládano é unha resina pegañenta que impregana o face das follas, relfexa a luz e evita a excesiva calefacción e insolacións da planta. En outono, coas chuvias, elimínase e as follas poden aproveitar o escaso sol invernal.  Outra maneira que teñen os vexetais de evitar a agresión dos raios solares é cubrirse con peluxes protectores, coma sucede co tomiño ou o cantroxo, que tamén liberan aceites esenciais. As peluxes dan a estas plantas un coñecido tono cincento.  Ademais as follas soen ser pouco carnosas, duras ou moi grosas. Ás veces teñen poucas follas ou desenvólvense espiñas no talo, como é o caso dos piornos pinchudos, todo elo para evitar a perda de auga por transpiracións.

Os solos derivan das rochas que hai embaixo máis a actividade que se desenvolve na superficie das mesmas. En Galicia a maioría das rochas son granitos, xistos e lousas, que desenvolverán solos pobres en nutrientes; soamente no extremo suleste e en determinadas puntos do Courel aparecen solos desenvolvidos a partir de calcáreas, máis ricos en nutrientes, e na Serra da Capelada e Terra de Melide hai solos que se desenvolven a partir de rochas básicas coma gabros ou serpentinas. Así pois o tipo de solo evita ou favorece o asentamento de vexetais adaptados a acidez dependente da rocha previa. Por iso no territorio galego son frecuentes os matos de toxos e Ericas, capaces de sobrevivir en solos silíceos moi pobres provintes da degradación de bosques e outros matos.

Nas zonas de solos enchoupados soamente desenvólvense determinados piornos e carrouchas, adaptados a esas condicións de excesiva humidade e do mesmo xeito no ámbito costeiro, onde rematan os cantís e aínda hai pouco solo tamén atopamos toxeiras e Ericas adaptadas a eses substratos pobres.  Por outra banda, en solos máis desenvolvidos xa se poden instalar xesteiras e outro tipo de piornais, que necesitan solos máis profundos, que case permiten o asentamento de bosques.

A humidade e temperatura atmosférica tamén limita o asentamento de determinados vexetais. Algúns non son capaces de aguantar as secas veraniegas, coma a carroucha endémica Erica mackaiana, do norte cantábrico galego, e sempre necesita certa humidade ambiental, incluso en verano. Outros non poden coas altas amplitudes térmicas, ou necesitan certa calor estival sen apenas xeadas no inverno, coma é o caso dos loureiros,  érbedos ou a carpaza (Cistus psilosepalus).

O vento vai condicionar a forma e tipo de mato que se desenvolve en zonas de altos ventos, coma é a costa e os cumes das montañas. En ambas situacións o resultado sempre son matos con forma de almofada. No primeiro caso distinguimos distintas  variedades de toxos e carrouchas xunto a outras plantas, coma a herba de namorar. No segundo caso tamén teñen que aguantar o frio e a seca veraniega; baixo esas circunstancias desenvólvense en forma de almofada cimbros e piornos pinchudos.

A salinidade limita enormemente o establecemento de vexetais; soamente aqueles que teñen estratexias para aguantar a alta salinidade sobrevivirán. Estas extratexias son parecidas ás desenvolvidas para aguantar as altas insolacións, coma aparición de peluxes, follas pequenas e grosas... De feito os matos soamente desenvólvense nas partes máis altas dos cantís, onde a salinidade é mínima e o vento forte. Nestes lugares desenvólvense toxos e carrouchas.

Se ben nos animais entendemos claramente como dúas especies poden competir polo espacio, ás veces para os vexetais isto non é tan evidente. Non obstante eles desenvolven multitude de estratexias coma:

• Producir moitas sementes, coma as queirugas, que  chegan a botar 1 millón de sementes por planta.
  
• Producir substancias que paralizan o crecemento doutras plantas, coma fan as carrouchas.
  
• Rebrotar con facilidade despois dos lumes, coma sucede tamén coas carrouchas e uces de aí a súa forte presenza no monte galego.
  
• Crecer de forma moi densa, de tal xeito que non poida chegar a luz a posibles competidores, coma plantas do estrato herbáceo, cousa que sucede con moita frecuencia con todos os matos, coma piornais, xesteiras, toxeiras con carrouchas, estebais, cimbreiras.
  
• Ter resistencia á insolación, mediante distintas estratexias, coma se viu antes, o que as fai fortes competidoras nos ambientes abertos, en ausencia de bosques.

Probablemente, naqueles lugares onde varios tipos de plantas poderían desenvolverse,   a compentecia será o factor biótico que máis condiciona o desenvolvemento dun tipo ou outro de mato.