A Xeobotánica (ou a Ecoloxía vexetal, ou a Xeografía vexetal) é o apartado da Ecoloxía que estuda a relación entre os vexetais e o medio. Esta disciplina abrangue á Bioclimatoloxía, Bioxeografía, Socioloxía vexetal, Taxonomía vexetal, Edafoloxía e Xeomorfoloxía. 

Sábese que o conxunto de comunidades vexetais dunha zona relaciónanse ben con certas características bioclimáticas, bioxeográficas, xeomorfolóxicas e do tipo de solo así coma coas variación de vexetación ao longo do tempo. Tendo en conta o dito, sabendo a comunidade - tipo dunha zona, seremos capaces de coñecer as outras características (bioclimáticas...) da área.

Por iso entre os obxectivos principais da xeobotánica está o estudo das comunidades vexetais e os hábitat terrestres para conseguir a súa adecuada xestión, utilización e conservación mediante a creación de espazos protexidos, así coma a realización de modelos (vexetacionais, bioclimatolóxicos, bioxeográficos e funcionais) que teñan capacidade de predicción e interese práctico.

A Bioclimatoloxía estuda a relación entre o clima e a distribución dos seres vivos na Terra.

PARÁMETROS E ÍNDICES PARA CARACTERIZAR BIOCLIMÁTICAMENTE UNHA ZONA
Os parámetros e índices máis utilizados en Bioclimatoloxía son:

• Precipitacións(P): as precipitacións medias anuais medidas en mm o l/m2.
  Pp - suma das precipitacións medias mensuais dos meses sen xeadas (con medias de temperatura superiores a 0ºC).
• Temperatura (T): temperatura media anual en ºC.
  Tmax – temperatura media do mes máis cálido do ano.
  Tmin – temperatura media do mes máis frío do ano.
  Tp – suma en décimas de grado das temperaturas medias mensuais dos meses sen xeadas (con medias superiores a 0ºC)
  M – temperatura media das máximas do mes máis frío.
  M – temperatura media das mínimas do mes máis frío.
• Índice de continentalidade (Ic): é a diferencia entre Tmax e Tmin.
• Índice ombrotérmico anual (Io): é división entre  (Pp/Tp)10.
• Índice de termicidade (It): (T + M + m)10.

A Bioxeografía estuda a distribución, as causas e as vías de migración dos seres vivos e das súas comunidades na Terra tendo en conta como é o territorio. Por iso establécense diversos tipos bioxeográficos: o reino, a rexión, a provincia, o sector e o subsector.  

Para definir un reino estúdanse os ecosistemas, os seres vivos, a orixe da flora e fauna, a xénese dos continentes, os bioclimas e os paleoclimas. As rexións ocupan amplos territorios no que existen especies, xéneros e incluso familias endémicas, posúe unha flora ou elemento orixinal,  e dispón de series propias. Nos territorios emerxidos da Terra recoñecense 4 reinos e 45 rexións que se poden relacionar cos macrobioclimas terrestres e os continentes.  As outras categorías concretan máis as características bioxeográficas dun territorio.

Galicia  pertence ao Reino Holártico, cuxo territorio englobábase en dúas rexións ata hai pouco, a rexión Eurosiberiana e a rexión Mediterránea. Na actualidade prefírese incluír  toda a comunidade na rexión Eurosiberiana (Guitián et al. 2008). Dentro dela  distínguense 1 provincia, 2, subprovincias, 6 sectores e 16 subsectores con vexetación e indicadores bioclimáticos característicos.

A Socioloxía vexetal estuda as comunidades vexetais, as súas relacións co medio, os procesos que as modifican ao longo do tempo e as súas funcións dentro dos tipos bioxeográficos coñecidos. Para levar a cabo estes traballos defínense distintos termos coma o de serie de vexetación, que é o conxunto de comunidades vexetais que poden atoparse nun lugar determinado coma resultado do proceso da sucesión. Inclúe tanto a comunidade da etapa clímax (a cabeza de serie) coma a vexetación que pode substituíla.

A Taxonomía vexetal é a ciencia que nomea e agrupa ás distintas especies vexetais en funcións das súas características.

A Edafoloxía é a ciencia que estuda os solos.

A Xeomorfoloxía é a ciencia que estuda as formas do relevo.