En Galicia gran parte dos ríos nacen “vellos” en zonas de pouca pendente e con pouca enerxía para, aos poucos, rexuvenecer ao longo do seu percorrido, chegando a súa desembocadura incluso coma fervenzas coma a do río Xallas.  Así, como os ríos galegos deben salvar diferentes desniveis causados por fracturas xeolóxicas ou rochas moi resistentes aparecen distintos fenómenos xeomorfolóxicos coma:

Fervenzas, tanto nos tramos altos, medios coma finais, que tenden a desaparecer pola acción erosiva das augas cara arriba.  Algúns exemplos sos os do río Toxa, en Silleda, o río Belelle en Neda, as         pozas de Mougás en Oia ou o río Cerves en Melón. Tamén o Xallas, coa súa espectacular fervenza na desembocadura e outros moitos ríos posúen fervenzas.

Canóns, debido ao encaixamento da rede fluvial nos substratos preexistentes coma é o caso do Miño no seu tramo medio, o Lor, Ulla, Eume, Tambre ou o Sil, cos seus magníficos canóns na Ribeira Sacra.

As deformacións tectónicas da litosfera galega tamén condicionan a aparicións de fenómenos de captura nas partes altas das concas dos ríos, co que regatos que botaban a un río pasan a drenar cara outro que tería maior pendente e por tanto maior enerxía.

Nos lugares de pouca pendente aparecen as típicas revoltas dos ríos, os meandros. Nestas zonas de menor pendente a baixa enerxía dos ríos fai aparecer chairas de inundación (depósitos de fondo de val) nas que se depositan os sedimentos transportados polo río (gravas, cantos, areas e limos) que poden ser erosionados en época de crecida. A baixa pendente pode dar lugar á división da canle do río en varias ramas entre as que quedan illas. Augas abaixo estas canles agrúpanse outra vez. Aparecen bos exemplos desta modelaxe no río Xallas, Mero e aqueles que divagan polas concas terciarias do interior coma a de Monforte, Terra Cha, Xinzo, Maceda ou Verín.

Por último as partes finais da maioría dos nosos ríos están inundadas formando as rías.